Konkurs
UCHWAŁA nr 1/2022 z dnia 7. 09. 2022 roku Prezydium Komitetu Nauk o Sztuce PAN
- Szczegóły
Prezydium Komitetu Nauk o Sztuce PAN działając na podstawie § 2, pkt. 3 Regulamin konkursu o Nagrodę Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk za wybitne osiągnięcia naukowe z zakresu nauk o sztuce nominuje następując publikacje:
Historia sztuki
- Filip Lipiński, Rewizje wizualnej mitologii Stanów Zjednoczonych, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2021
Książka stanowi unikalną nie tylko w skali polskiej propozycję ujęcia amerykańskiej sztuki i kultury wizualnej. Łączy perspektywę badawczą historii sztuki i studiów amerykanistycznych. W kolejnych rozdziałach analizie poddane zostały najistotniejsze składniki budujące mitologię „amerykańskości” USA: flaga państwowa, malowidło ukazujące Waszyngtona przekraczającego rzekę Dalaware, amerykański krajobraz, „dziki” Zachód wraz z figurą kowboja, zagładą Indian i ideologią zdobywania nowych terytoriów, zagadnienie kolonializmu i sztuki Afroamerykanów, a także obraz Nowego Jorku. Książka dokonuje oryginalnej rekonfiguracji kluczowych wątków w refleksji amerykanistycznej, na przykładzie zarówno dzieł znanych, jak i mniej rozpoznanych. Nie istnieją publikacje, które poddawałyby analizie wizualnej mity Ameryki w tak wieloaspektowym wymiarze i w podobnie rozbudowanej ramie pojęciowej.
- Anna Sobecka, Obrazowanie natury w nowożytnym Gdańsku. O kulturze kolekcjonerskiej miasta, Wydawnictwo słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2021
Książka analizuje gdańskie kolekcje naturaliów i pokazuje ich oddziaływanie na miejscową sztukę, prowadząc tym samym do ważnej reinterpretacji malarskich wyobrażeń przyrody i martwych natur. Autorka dokonała nie tylko żmudnej rekonstrukcji zbiorów przyrodniczych na podstawie wnikliwych kwerend archiwalnych, ale też przekonująco związała kulturę kolekcjonerską z ówcześnie powstającą sztuką. Książka stanowi nowatorską propozycję interdyscyplinarnych badań nowożytnej kultury mieszczańskiej Europy północnej, gdyż prezentuje problematykę gdańską na szerokim tle porównawczym. Jest też ważnym wkładem w zrozumienie fenomenu kulturowego miasta nad Motławą w XVII i XVIII wieku.
- Cezary Wąs, Cień Boga w ogrodzie filozofa. Parc de La Villette w Paryżu w kontekście filozofii chôry, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2021
Książka włącza się do tradycji rozpraw humanistycznych, w których odległe historycznie kwestie filozoficzne złączane są z bieżącymi problemami politycznymi i współcześnie prowadzonymi dyskusjami dotyczącymi problemów metafizyki. Analizę przyjętego przez architekta rozplanowania parku oraz jego główne elementy Autor opracowania zestawił z wartościami, które wyznawał architekt: decentralizacją, dysjunkcją i dezintegracją oraz dążeniami do radykalizacji demokracji. Rozprawa dotyczy założenia parkowego, którego projektant był jednocześnie wybitnym teoretykiem i autorem esejów inspirowanych najnowszą filozofią. W dyskusjach na temat parku prowadzonych przez zespół projektantów z udziałem zaproszonego do nich Jacquesa Derridy używane było Platońskie pojęcie chôry. Wraz z rozwojem tych dyskusji koncept chôry zaczął odgrywać decydujące znaczenie w interpretacjach parku. W późnej fazie prowadzonych debat pojęcie chôry zbliżone zostało do rozumienia boskości typowego dla teologii apofatycznych. Kierując się tymi przesłankami Autor rozprawy postawił tezę, że sytuacja taka przyczynia się do możliwości interpretowania parku jako reprezentacji chôry a zarazem swoistego miejsca kultu.
Filmoznawstwo
- Paweł Biliński, Kinematograf o sobie. Autotematyzm w polskim filmie fabularnym, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2021
Celem Pawła Bilińskiego jest nakreślenie szerszego kontekstu historycznego, który pozwoli rozważać polską kinematografię w kluczu autotematycznym, z uwzględnieniem filmów, które dotychczas były pomijane w tego typu refleksji, a jednocześnie raz jeszcze sięgnąć do uznanych arcydzieł, by spojrzeć na nie z nowej perspektywy. Autora interesuje to, jak kształtowała się poetyka refleksywna na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci, dlatego zwraca uwagę na dominujące narracyjno-tematyczne tendencje w polskich filmach autotematycznych. Zajmuje się zarówno popularnymi gatunkami (jak chociażby komedią), jak i dziełami, które podejmowały problematykę społeczno-polityczną. Biliński zastanawia się, w jaki sposób reżyserzy podkreślali fikcyjny wymiar swoich utworów, jak odnosili się do medium oraz jak budowali metafilmową narrację. Bardzo obszerna lista omawianych filmów jest jednocześnie zaletą, jak i pewnym mankamentem tej interesującej książki, ponieważ czytelnik odnosi wrażenie obcowania z leksykonem autotematyzmu filmowego.
- Sebastian Jagielski, Przerwane emancypacje. Polityka ekscesu w kinie polskim lat 1968-1982, Universitas, Kraków 2021
Monografia Sebastiana Jagielskiego jest konsekwencją tematyki badawczej od lat podejmowanej przez tego autora. Głównym pojęciem operacyjnym jest figura ekscesu, rozumiana tu nie tylko jako przekroczenie normy kulturowej czy cielesnej, ale przede wszystkim jako „struktura odczuwania” (za Raymondem Williamsem). Jeśli eksces jest formą emancypacyjną – jak chce tego Jagielski – to kino ekscesu tworzy utopijne projekty zmiany społecznej, manifestuje brak zaufania do norm, jest wrażliwe na różnicę, burzy dawne i testuje nowe relacje społeczne, przygląda się ludzkiej cielesności (s. 32-33). Autor analizuje filmy Andrzeja Żuławski, Jerzego Kawalerowicza, Andrzeja Wajdy, Tadeusza Junaka i Waleriana Borowczyka, proponując spojrzenie na kino polskie z perspektywy teorii afektywnych. Przyjęta przez autora propozycja metodologiczna stanowi wyzwanie dla tradycyjnej refleksji filmoznawczej, a równocześnie jest ważnym głosem w debacie nad kondycją polskiej humanistyki w XXI wieku. Przerwane emancypacje to nie tylko książka nowatorska w treści i formie, lecz również znakomicie napisana, atrakcyjna dla czytelnika spoza wąskiego kręgu specjalistów, a przy tym prowokacyjna i zachęcająca do polemiki.
- Mariola Marczak, Valerio Zurlini -liryczny egzystencjalista europejskiego kina, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2021
Twórczość Valeria Zurliniego – jednego z najciekawszych i najbardziej oryginalnych reżyserów kina włoskiego lat 60. i 70., autora niezapomnianej Pustyni Tatarów – rozważana jest przez autorkę w perspektywie filozofii egzystencjalnej, z uwzględnieniem kontekstów religijnych, co nie jest zaskoczeniem ze względu na wcześniejsze zainteresowanie Marioli Marczak, która przed laty napisała Poetykę kina religijnego. Oprócz egzystencjalizmu ważnym punktem odniesienia są dla niej konteksty społeczno-polityczne oraz gatunkowe analizowanych filmów, te zaś poświęcone są tematyce relacji międzyludzkich, doświadczeniu sacrum, ale przede wszystkim miłości i śmierci. Książka nie jest zbyt obszerna, ale inspirująca do przemyśleń, przedstawia twórczość Zurliniego w porządku chronologicznym, począwszy od debiutanckich Dziewcząt z Florencji po wspomnianą już Pustynię Tatarów. Z pewnością zasługuje na uwagę nie tylko dlatego, że jest to pierwsza w naszym kraju monografia tego twórcy, ale z tego powodu, że autorce udało się w przekonujący sposób uchwycić wszystko to, co najważniejsze dla tego reżysera, zwłaszcza jego zdolność do wykreowania ekranowego liryzmu.
Teatrologia
- Patryk Kencki, Staropolski Molière, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2021
Temat, o fundamentalnym dla dziejów polskiego teatru znaczeniu, był dotąd znany z ujęć fragmentarycznych, dopiero książka Patryka Kenckiego ukazała go w całej wielowymiarowej złożoności i kulturowej barwności. Staropolski Molier został przedstawiony na przestrzeni stu lat, od pierwszej polskiej premiery sztuki Moliera w warszawskim pałacu Andrzeja Morsztyna w 1669 roku po przedstawienie Natrętów Józefa Bielawskiego inaugurujące działalność sceny narodowej w 1765 roku. W układzie chronologicznym zostały zebrane wszelkie ślady obecności francuskiego autora w polskiej kulturze XVII wieku, a w odniesieniu do XVIII wieku odrębnie na scenach teatru królewskiego, dworskiego i szkolnego, ze szczególnym uwzględnieniem twórczości Franciszka Bohomolca oraz wskazaniem na wagę repertuarowej obecności Moliera dla powstania koncepcji teatru narodowego. Autor wykorzystał wszelkie możliwe źródła, odnalazł rzeczy dotąd nieznanie, a znane gruntownie w wielu wypadkach zreinterpretował z uwzględnieniem rozległych kulturowych kontekstów.
- Zbigniew Majchrowski, Krypta Gustawa, Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Warszawa 2021
Książka Majchrowskiego, będąca kontynuacją jego pracy Cela Konrada. Powracając do Mickiewicza (Gdańsk 1998), przynosi błyskotliwe odczytanie teatralnych inscenizacji Dziadów po zmianie ustrojowej w 1989 roku i dowodzi, że paradygmat romantyczny – wbrew prognozom o jego zmierzchu – stanowi nadal wzorzec dla kultury polskiej. Jednym z ważnych tematów tej książki jest zmiana emocji twórców i widzów wyrażanych w spotkaniu z Dziadami. Zbigniew Majchrowski śledzi uwikłania dramatu Mickiewicza we współczesne dyskursy i dowodzi, ze teatr także dzisiaj stanowi czułe medium społecznej wrażliwości. Omawiane inscenizacje dowodzą, że teatr sięgający w ostatnim trzydziestoleciu po Dziady chce wyrażać obecne potrzeby i cele społeczności myślącej nowocześnie. Teatr zdejmuje z ważnego dla Polaków dramatu interpretacyjne klisze; reżyserzy i reżyserki, aktorzy i aktorki dekonstruują mity narodowe dodane, dopisane, doklejone do dramatu Mickiewicza. Oddzielną, równoległą narrację tworzy warstwa ikonograficzna książki: nieoczywiste zestawienia fotografii snują wizualną opowieść o teatrze i Polsce.
- Polska awangarda teatralna 1919–1939. Antologia, pod red. Doroty Fox i Dariusza Kosińskiego, Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Warszawa 2021
Od czasu opublikowanej w roku 1973 przez Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe książki Myśl teatralna polskiej awangardy 1919–1939. Antologia pod redakcją Stanisława Marczaka-Oborskiego jest to pierwsza całościowa propozycja ujęcia dorobku polskiej awangardy teatralnej. Zawiera kanoniczne teksty, ale przynosi także liczne nowe tytuły, nowe perspektywy, odmienne kontekstualizacje. Poszczególne teksty zostały opracowane naukowo i wyposażone w obszerne przypisy oddające współczesny stan badań. Podstawą publikacji są w zdecydowanej większości pierwodruki, zaś edytorzy starali się w miarę możliwości przywrócić oryginalny kształt tym tekstom, których strona ikonograficzna i typograficzna miała szczególne znaczenie. Celem antologii jest ułatwienie dostępu do ważnych materiałów źródłowych, a także zwiększenie zainteresowania polskim teatrem awangardowym i rodzimą awangardą artystyczną. Książka jest bogato ilustrowana, a oprócz tekstów tworzących antologię zawiera także noty biograficzne wszystkich autorek i autorów oraz bibliografię.
Muzykologia
- Paweł Gancarczyk, Petrus Wilhelmi de Grudencz, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2021
Bohaterem monografii Pawła Gancarczyka jest Petrus Wilhelmi de Grudencz, znany w Polsce jako Piotr z Grudziądza, kompozytor i poeta łaciński, odkryty przed niemal 50 laty przez czeskiego muzykologa Jaromira Černego. Autor bazując na szerokiej bazie źródłowej przedstawia twórcę od strony jego biografii, źródeł twórczości, uprawianych gatunków muzycznych oraz wybranych dziel. Ponieważ terenem działalności Petrusa – urodzonego w państwie zakonu krzyżackiego, studenta Uniwersytetu Krakowskiego i kapelana cesarza Fryderyka III – była Europa Środkowa, a jego twórczość jest głęboko osadzona w tradycjach muzycznych Polski, Śląska, Czech i krajów niemieckich, autor poprzez sylwetkę Petrusa ukazuje również cechy kultury całego regionu. Krytycznie odnosi się do rozpowszechnionych w muzykologii modeli historiografii, proponując spojrzenie na muzykę przez pryzmat sieci powiązań regionalnych oraz kultury uprawianej przez niższe i średnie warstwy społeczeństwa późnośredniowiecznego. Powstała niejako alternatywna historia muzyki XV wieku, słabo dostrzegana w dotychczasowych ujęciach syntetycznych, a nawet wykluczana z dyskursu muzykologicznego, zwłaszcza w Europie Zachodniej. Oprócz metod właściwych dla swojej dyscypliny, autor przeprowadza również badania prozopograficzne i kodykologiczne, sięga również po wiedzę z zakresu filologii łacińskiej, analizując poezję Petrusa w kontekście tworzonej przez niego muzyki. „Powstała praca, której nie da się̨ już pominąć w badaniach nad XV-wieczną kulturą muzyczną Europy Środkowej. Zebrany w niej materiał na długi czas wyznaczać będzie punkt orientacyjny dla tych, którzy w przyszłości podejmą̨ zagadnienie życia i twórczości Petrusa” (prof. Czesław Grajewski).
- Maciej Gołąb, Mazurek Dąbrowskiego. Muzyczne narodziny hymnu, Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, Warszawa 2021
Książka Macieja Gołąba dotyczy muzycznych dziejów Mazurka Dąbrowskiego, który od 1927 roku jest oficjalnym hymnem Polski. Ta wyczerpująca monografia, napisana z wielką erudycją, a zarazem z widoczną na każdej stronie pasją badawczą, stanowi ukoronowanie wieloletnich badań autora. Należy podkreślić, że jest to pierwsze tak wszechstronne monograficzne opracowanie dziejów muzycznych Mazurka Dąbrowskiego, które przedstawione zostały na tle ogólnego rozwoju kultury europejskiej w różnych jej wymiarach, ilustrując przy tym najnowszy stan wiedzy w tym zakresie. Opracowanie stanowi w głównej mierze wynik własnych badań autora, w tym poszukiwań źródłowych, które w istotny sposób poszerzyły bazę nieznanych dotąd źródeł dotyczących omawianej tematyki. Na szczególne wyróżnienie zasługuje gruntowna dokumentacja przekazów zawierających melodię Mazurka Dąbrowskiego we wszystkich możliwych postaciach oraz ich wnikliwa interpretacja, uwzględniająca ponadto jej szeroko zakrojoną recepcję. Dodajmy, że tok wywodów urozmaicany jest, a zarazem wzbogacany, odpowiednio dobranymi ilustracjami oraz przykładami nutowymi. Mając na uwadze fakt, że przedstawione źródła rozproszone są po Polsce i Europie w słabo dotychczas zbadanych rękopisach oraz drukach o różnej proweniencji czasie powstania, należy uznać to za jedną z największych zalet opracowania. Połączenie wiedzy źródłowej z precyzyjną metodologią oraz wielką erudycją autora sprawiło, że mamy do czynienia nie tylko z wyczerpującą monografią hymnu polskiego o charakterze interdyscyplinarnym, ale również ze znakomicie udokumentowanym opracowaniem z zakresu hymnologii, historii muzyki oraz dziejów kultury, przedstawionym na szerokim tle tradycji europejskiej.
- Sylwia Makomaska, Muzyka na peryferiach uwagi. Od musique d’ameublement do audiomarketingu, Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2021
Książka Sylwii Makomaskiej jest monograficznym ujęciem związków między muzyką traktowaną jako tło dźwiękowe a psychologicznymi oraz marketingowymi uwarunkowaniami konsekwencji jej wpływu na reakcje i zachowania odbiorców. Wywód zespala tak różnorodne genetycznie perspektywy badawcze, jak: muzykologiczną, psychologiczną i marketingową – poprzez wykorzystanie wiedzy z zakresu poznawczej i społecznej psychologii muzyki, antropologicznie i psychologicznie zorientowanej historii muzyki, socjologii muzyki, estetyki muzyki, ekologii akustycznej, a także marketingu i interdyscyplinarnych badań nad komunikacją, świadczy o ogromnej erudycji i świadomości badawczej autorki. Sylwia Makomaska odpowiada na wiele ważnych pytań badawczych dotyczących z jednej strony idei kompozytorskich nastawionych w zamyśle na funkcjonowanie muzyki jako neutralnego tła dźwiękowego, a z drugiej koncepcji funkcjonalnych, w których muzyka tła staje się instrumentem społecznego wpływu, w tym narzędziem perswazji. Książka ta jest nie tylko oryginalnym, ale i pod wieloma względami wręcz unikalnym studium w tym zakresie, wnoszącym historyczno-teoretyczną i empiryczną egzemplifikację omawianych strategii. Autorka wykazuje rzadko spotykaną umiejętność zespolenia różnych, niekiedy odległych od siebie płaszczyzn analityczno-interpretacyjnych. Niezwykle złożona problematyka dopełnia się stopniowo, tworząc wielowarstwowy dyskurs umocowany silnie w bogatej literaturze przedmiotu z różnych dyscyplin i wzmocniony wnioskami płynącymi z badań własnych opartych na autorskim projekcie Makomaskiej. Tak prowadzona refleksja naukowa ewidentnie wypełnia lukę w badaniach, które w nauce polskiej ciągle jeszcze mają charakter niszowy.
Edycja 2022 Regulamin konkursu o Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk za wybitne osiągnięcia naukowe
- Szczegóły
Regulamin konkursu o Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk za wybitne osiągnięcia naukowe z zakresu nauk o sztuce uchwalony na posiedzeniu Komitetu Nauk o Sztuce w dniu 16 marca 2018 roku, zatwierdzony przez Prezesa PAN w dniu 30 września 2019 roku
§ 1
1. Nagrody przyznawane są w wyniku postępowania konkursowego organizowanego przez Komitet Nauk o sztuce PAN (zwany dalej „Komitetem”).
2. Nagrody Komitetu są przyznawane za monografie w zakresie historii sztuki, muzykologii, teatrologii i filmoznawstwa, opublikowane w roku poprzedzającym przyznanie nagrody.
3. W każdym zakresie, o którym mowa w punkcie 2., przyznawana jest jedna nagroda.
4. Nagroda ma charakter honorowy i przyjmuje postać dyplomu za wybitne osiągnięcie naukowe.
§ 2
5. Uprawnionymi do zgłaszania kandydatur do nagrody są członkowie Komitetu oraz instytucje naukowe (katedry, instytuty i wydziały uczelni, instytuty PAN, samodzielne instytucje prowadzące działalność naukową). Zarówno członek Komitetu, jak instytucja mogą zgłosić tylko jedną monografię w danym zakresie.
6. Spośród wszystkich zgłoszeń w danym zakresie członkowie Prezydium po zasięgnięciu opinii członków Komitetu, reprezentujących ten zakres, wybierają nie więcej niż 3 monografie, które będą nominowane do nagrody w tym zakresie.
7. Członkowie Prezydium Komitetu przygotowują uzasadnienie nominacji, które przedstawiają wszystkim członkom Komitetu.
8. Informacja o nominowanych w konkursie monografiach zostaje ogłoszona na stronie internetowej Komitetu.
§ 3
1. O przyznaniu nagród decydują członkowie Komitetu w wyniku głosowania w trakcie posiedzenia Komitetu.
2. Jeśli dwie lub trzy monografie w danym zakresie uzyskają równą liczbę głosów, nagroda zostaje przyznana ex aequo.
3. Jeżeli zostanie zgłoszona monografia członka Komitetu, nie może brać on udziału w wyborze nominowanych monografii oraz głosowaniu za przyznaniem nagrody, chyba że oświadczy o wycofaniu monografii z listy zgłoszonych.
§ 4
1. Zgłoszenia do konkursu są (rekomendacje oraz egzemplarz monografii w postaci elektronicznej) proszę przesyłać na adres mailowy prof. Łucji Demby, sekretarza d.s. Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk:
2. Zgłoszenia winny zawierać:
a. rekomendację z krótkim uzasadnieniem (do ok. 1800 znaków ze spacjami), przygotowaną przez zgłaszającego
b. egzemplarz monografii w wersji elektronicznej (pdf, mobi i epub) lub w razie trudności z jego uzyskaniem w wersji drukowanej.
3. Wyniki konkursu o Nagrody Komitetu zostają ogłoszone nie później niż do 30 listopada danego roku na posiedzeniu Komitetu i na stronie internetowej Komitetu.
Uchwała nr 3/2021 Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk z dnia 19 listopada 2021 roku
- Szczegóły
Uchwała nr 3/2021 Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk z dnia 19 listopada 2021 roku Komitet Nauk o Sztuce PAN działając na podstawie § 3, pkt. 1 Regulaminu konkursu o Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk za wybitne osiągnięcia naukowe z zakresu nauk o sztuce przyznał w drodze głosowania nagrody:
1. W zakresie muzykologii Iwonie Lindstedt za monografię „Piszę tylko muzykę”. Kazimierz Serocki, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2020.
2. W zakresie historii sztuki Marcie Smolińskiej za monografię "Haptyczność poszerzona: zmysł dotyku w sztuce polskiej drugiej połowy XX i początku XXI wieku", Kraków: Universitas 2020.
3. W zakresie filmoznawstwa Miłoszowi Stelmachowi za monografię "Przeczucie końca. Modernizm, późność i polskie kino", Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK, 2020.
4. W zakresie teatrologii za monografię "Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku" pod redakcją Doroty Buchwald i Dariusza Kosińskiego, Warszawa: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, 2020.
Uchwała nr 1/2021 Prezydium Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk z dnia 6 listopada 2020 roku
- Szczegóły
Na podstawie par. 2, pkt. 3 Regulaminu konkursu o Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce PAN Prezydium Komitetu nominuje następujące publikacje:
Nominacje w zakresie muzykologii:
Iwona Lindstedt, „Piszę tylko muzykę”. Kazimierz Serocki (Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2020)
Zainteresowania badawcze Iwony Lindstedt (Instytut Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego) koncentrują się wokół twórczości kompozytorów polskich XX w.; prowadzone przez nią studia przyniosły dotąd wiele ważnych publikacji, zmieniających w wielkim stopniu stan wiedzy na ten temat i przyczyniając się do wzmożenia zainteresowania fenomenem tzw. szkoły polskiej. Podobne walory reprezentuje ostatnia jej książka, poświęcona życiu i twórczości Kazimierza Serockiego. W odróżnieniu od poprzednich publikacji nie dotyczy ona tylko analizy i interpretacji stylu muzycznego, lecz również pełnej rekonstrukcji biogramu kompozytora i wnikliwej charakterystyki jego estetyki. Zadanie to było niezwykle trudne, ponieważ (w przeciwieństwie do innych reprezentantów szkoły polskiej) Serocki konsekwentnie unikał wypowiadania się na temat swojej muzyki, wychodząc ze skromnego przekonania, że obroni się ona sama. Milczenie kompozytora sprawiło jednak, że jego twórczość – porównywalna pod względem różnorodności inspiracji stylistycznych, bogactwa kolorystyki i doskonałości formy nie tylko z muzyką Lutosławskiego i Pendereckiego, ale także Stockhausena i Bouleza, była dotąd zdecydowanie mniej znana. W swojej monografii Iwona Lindstedt umiejętnie przełamuje milczenie Serockiego, pisząc zarówno o nim, jak i o jego muzyce; czyni to w sposób bardzo kompetentny a zarazem przystępny dla czytelnika, niekoniecznie nawet zorientowanego w języku analizy muzycznej. Swoją refleksję badawczą autorka opiera o skrupulatnie zgromadzone źródła archiwalne, materiały prasowe, recenzje, teksty literackie, wywiady, wspomnienia, opracowania naukowe i systematycznie charakteryzowaną twórczość polskiego awangardzisty, obejmującą nie tylko dzieła orkiestrowe, kameralne i solowe, ale także muzykę do sztuk teatralnych, muzykę filmową i użytkową. Przywraca w ten sposób właściwą rangę sylwetce i twórczości Serockiego, na którą twórca ten w pełni sobie zasłużył.
Grzegorz Piotrowski, Syndrom Pogorelicia. Muzyka – opera – performatywność (Kraków: Universitas, 2020)
Grzegorz Piotrowski (Instytut Badań nad Kulturą Uniwersytetu Gdańskiego) był jednym z pierwszych badaczy, którzy na początku ubiegłej dekady wprowadzili do polskich rozważań nad muzyką perspektywę performatywną, zmieniającą myślenie o sztuce dźwięku, wykonawstwie muzycznym i kategorii dzieła muzycznego. W monografii Syndrom Pogolecia autor rozpatruje rozmaite aspekty performatywności muzyki, dotyczące zwłaszcza odkrywczo interpretowanego wykonawstwa oraz specyficznych gatunków i praktyk kompozytorskich (na przykładach twórczości Ivo Pogorelicia, Edyty Gruberovej, Anny Prucnal, Albana Berga, Igora Strawińskiego, Kurta Weilla, Stanisława Moniuszki i Pawła Mykietyna, a także musicalu i piosenki aktorskiej) Szczególnie godna uwagi jest zaproponowana przez Piotrowskiego kategoria „syndromu Pogorelicia” do opisu relacji między dziełem muzycznym samym w sobie, a dekonstruującymi je wykonaniami. Kategoria ta wskazuje na płynną tożsamość dzieła muzycznego, które w kulturowych aktach staje się polem semantycznej i performatywnej gry. Może przy tym służyć za inspirację metodologiczną i teoretyczną w dalszych badaniach nad wykonaniami muzycznymi. Praca składa się z cyklu dwunastu erudycyjnych a zarazem zwięzłych esejów, w znacznych fragmentach już wcześniej publikowanych, teraz jednak zebranych, zaktualizowanych i rozszerzonych.
Zbigniew Jerzy Przerembski, Dudy: metamorfozy instrumentu w odrodzonej Polsce – od tradycji do folkloryzmu (Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2020)
Obszerna monografia Zbigniewa Jerzego Przerembskiego (Instytut Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego) wnosi znaczący wkład do badań muzykologicznych w zakresie instrumentologii oraz etnomuzykologii. Stanowi zarazem podsumowanie „trylogii” autora – uznanego znawcy muzycznych tradycji ludowych – dotyczącej instrumentów dudowych, ukazanych w perspektywie historycznej oraz kulturowo-społecznej. W poprzednich tomach omówione zostały zagadnienia związane z powstaniem oraz dziejami dud w kulturze staropolskiej (2006) oraz ich dalszy rozwój od końca XVIII w. po pierwszą wojnę światową (2007). W zgłoszonym do nagrody tomie autor przedstawia natomiast dudy i grających na nich muzyków w okresie od dwudziestolecia międzywojennego do początków XXI stulecia. Jest to okres, w którym dudziarze byli aktywni już prawie wyłącznie w obrębie kultury ludowej. Autor w sposób niezwykle wnikliwy i szczegółowy przedstawia wszystkie zakresy związane z funkcjonowaniem tego instrumentu na szerokim tle historycznym, społecznym, kulturowym, jak i estetycznym, uwzględniając wszystkie możliwe środowiska; oprócz różnych instytucji muzycznych także m.in. wojsko, kościoły, miasto czy wieś. Po uporządkowaniu zagadnień terminologicznych, Przerembski omawia wyczerpująco geograficzny zasięg praktyki dudziarskiej oraz przedstawia w różnych kontekstach różnorodne sytuacje wykonawcze. Następnie prezentuje szczegółowo wykonawców, jak i sam instrument, w końcowej zaś części analizuje twórczość muzyczną związaną z dudami. Całość rozważań oparta została na szerokiej bazie źródłowej, a cenne uzupełnienie pracy stanowią liczne przykłady nutowe, ilustracje oraz płyta DVD. W sumie rekomendowana książka stanowi pierwsze w literaturze przedmiotu tak wszechstronne opracowanie tej tematyki, dzięki czemu mamy do czynienia z monografią o charakterze interdyscyplinarnym, a zarazem pionierskim, świadczącym o wszechstronności, erudycji oraz dojrzałym warsztacie naukowym autora.
Nominacje w zakresie historii sztuki:
Mateusz Grzęda, Między normą a naturą. Początki portretu w Europie Środkowej (około 1350-1430) (Kraków: WTN "Societas Vistulana" i Muzeum Narodowe w Krakowie, 2020
Seria: Studia z historii sztuki dawnej Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego i Muzeum Narodowego w Krakowie)
Książka jest znaczącym osiągnięciem polskiej historiografii artystycznej ostatnich dziesięcioleci. Jest pierwszym, nowoczesnym i w pełni przekrojowym studium na temat początków portretu w Europie Środkowej. Mateusz Grzęda w swojej książce podjął pionierskie na gruncie historii sztuki w Polsce rozważania na ten temat, znakomicie prezentując możliwości jakie w badaniach nad malarstwem i rzeźbą późnego średniowiecza oferuje instrumentarium metodologiczne stosowane dotychczas wyłącznie w odniesieniu do typowych wizerunków, traktowanych w kategoriach portretowych. Niezwykle istotnym elementem tej publikacji jest obszerna analiza kategorii reprezentacji w sztuce średniowiecza, która znajdzie zastosowanie nie tylko w odniesieniu do malarstwa portretowego. Praca jest wynikiem wieloletnich studiów Autora i opiera się na doskonałej znajomości zagadnień szczegółowych. Poruszono w niej po raz pierwszy w literaturze kwestie takie jak recepcja antycznych koncepcji fizjonomiki w średniowieczu, znaczenie przedstawień portretowych w reprezentacji władzy cesarskiej, królewskiej i biskupiej, a także problematykę tzw. portretu identyfikacyjnego.
Dorota Jędruch, Trzy modele architektury socjalnej w XX-wiecznej Francji: Le Corbusier, Émile Aillaud, Ricardo Bofill (Kraków: Universitas, 2020, Seria: Ars Vetus et Nova)
Książka Doroty Jędruch to obszerne i nowatorskie opracowanie niezwykle interesującego problemu architektury francuskiej XX wieku. Na uwagę zasługuje już sam wybór tematu, a więc wskazanie na niezwykle ważne, a jednocześnie nie tracące na aktualności w XXI wieku zagadnienie architektury socjalnej. Autorka wskazała na rozwiązania, które w kontekście rozwiązywania problemów mieszkaniowych uboższych i średnio zamożnych warstw społecznych uwzględniały kwestie artystyczne w szerokim tego słowa znaczeniu, które poddała analizie i interpretacji. Publikacja świadczy o ogromnej erudycji Autorki, jej znakomitym obeznaniu w literaturze przedmiotu, opanowaniu języka historyczno-artystycznej narracji, świetnej orientacji w temacie i ogromnej spostrzegawczości naukowej, analitycznym spojrzeniu i wyczuciu we wskazywaniu najważniejszych cech dzieł i tropów myślenia twórców. Książka ma logiczną strukturę i jest kompletna w aspekcie metodologicznym. Oparta została na rzetelnej analizie literatury przedmiotu, a także doskonałej znajomości omawianej twórczości architektów.
Marta Smolińska, Haptyczność poszerzona: zmysł dotyku w sztuce polskiej drugiej połowy XX i początku XXI wieku (Kraków: Universitas 2020, Seria: Ars vetus et nova)
Haptyczność poszerzona, jest niezwykle interesującą i wielowątkową analizą wielozmysłowości w sztuce współczesnej, wykorzystującą interdyscyplinarną metodologię i korzystającą z osiągnięć współczesnej nauki o sztuce, kulturoznawstwa, filozofii i kognitywistki. Należy ona „do rzadkiego gatunku prac, w których wysoka świadomość metodologiczna i oryginalność koncepcji idzie w parze ze świetnym rozeznaniem w obszarze nowoczesnej i współczesnej sztuki” (prof. Rejniak-Majewska). Publikacja ta stawia sobie za zadanie „zredefiniowanie tytułowego pojęcia i potraktowanie go jako modalności innych zmysłów oraz po drugie: wyodrębnienie, sproblematyzowanie i scharakteryzowanie nurtu haptycznej sztuki polskiej od połowy XX .” (prof. Markowska). „Autorka monografii z wielką przenikliwością, dogłębną znajomością, przekonywującą argumentacją i obrazowym językiem prowadzi czytelnika po mapie ciała, które chłonie sztukę. Podejmuje próbę zarysowania w książce współczesnej ‘czującej podmiotowości’ i ‘empatycznej tożsamości’ odwołując się do takich twórców jak Andrzej Pawłowski, Alina Szapocznikow, Erna Rosenstein, Jadwiga Maziarska, Tadeusz Kantor i wielu innych artystów średniego i młodszego pokolenia”. Marta Smolińska „przeprowadziła analizę szeregu zjawisk artystycznych w polskiej sztuce współczesnej i najnowszej, dokonała egzegezy przeobrażającego się radykalnie w 2. połowie XX w. paradygmatu obrazowania, wyjaśniła w odniesieniu do sztuk plastycznych funkcjonowanie złożonego fenomenu haptyczności. Zarysowała też kierunki nowych ścieżek badawczych o niewydeptanym jeszcze gruncie i nieoszlifowanym dukcie” (prof. Dżurkowa-Kossowska).
Nominacje w zakresie filmoznawstwa:
Urszula Biel, Kultura filmowa prowincji górnośląskiej. Kina, właściciele, widzowie (Poznań: Wydawnictwo Nauka i Innowacje, 2020)
Monografia Urszuli Biel łączy regionalną historię kina z dziejami Górnego Śląska. Autorka podjęła ambitną próbę zmierzenia się z całym bogactwem uwikłań kulturowo-społecznopolitycznych związanych z prowincją górnośląską. Walorów książki należy upatrywać, po pierwsze, w repertuarze oraz interpretacji faktów i zdarzeń, poddanych kompetentnej selekcji i analizie; po drugie w klarownej narracji, czyniącej z konstrukcji dziejów kina w regionie fascynującą opowieść o salach kinowych, ludziach nimi zarządzających, mechanizmach rynkowych, aż po refleksję na temat transnarodowego wymiaru kultury filmowej oraz estetyki samych filmów. W książce Biel walory poznawcze idą w parze z kunsztem pisarskim, znawstwo filmu towarzyszy kompetencji historycznej, a wszystko to usytuowane zostaje w szerokim kontekście humanistycznej wrażliwości Autorki. Kultura filmowa prowincji górnośląskiej stanowi poza wszystkim cenny wkład do antropologicznej wiedzy na temat kina, już nie tylko jego instytucjonalnych wymiarów, ale także rozumianego jako porządek kulturowy, którego ranga w dwudziestowiecznej kulturze zostaje przez Autorkę odkryta ze znawstwem i pasją.
Magdalena Kempna-Pieniążek, Lekcje ciemności. Kino dokumentalne Wernera Herzoga (Poznań: Wydawnictwo Nauka i Innowacje, 2020)
Książka Magdaleny Kempnej-Pieniążek jest jedną z nielicznych monografii poświęconych kinu dokumentalnemu Wernera Herzoga, co pociąga za sobą istotną zmianę perspektywy: wybitny reżyser jest w niej traktowany nie jako autor filmów fabularnych, okazjonalnie realizujący filmy dokumentalne, lecz jako jeden z najciekawszych współczesnych dokumentalistów, kręcący także filmy fabularne. Autorka podejmuje wysiłek twórczego rozwinięcia koncepcji Laurie Ruth Johnson, postrzegającej Herzoga jako przedstawiciela kina „nowego romantyzmu”. Zdaniem Kempnej-Pieniążek, interpretacja utrzymana w duchu rewizji myśli romantycznej o tyle oferuje możliwość zintegrowania rozmaitych wątków rozproszonych w dziełach Herzoga, o ile wiąże się z refleksją o różnych (zarówno racjonalnych, jak i nieracjonalnych) sposobach poznawania świata. Podążając gnoseologicznym (i zarazem apokaliptycznym) szlakiem dokumentów niemieckiego reżysera, autorka porusza zatem nie tylko szeroko dyskutowane kategorie, takie jak Herzogowska „prawda ekstatyczna”, wędrówka, język czy mit, lecz także rzadko eksplorowany przez badaczy, ale bardzo istotny w najnowszych filmach reżysera, wątek technologicznej wzniosłości, prowadzący do postulowanego przez romantyków uprawiania „poetyckiej nauki”. Książka Magdaleny Kempnej-Pieniążek jest dziełem nowatorskim i oryginalnym, wypełniającym istotną lukę w badaniach filmoznawczych.
Miłosz Stelmach, Przeczucie końca. Modernizm, późność i polskie kino (Toruń: Wydawnictwo Naukowe UMK, 2020)
Miłosz Stelmach w swojej monografii proponuje spojrzenie na rodzimą kinematografię z zewnętrznej perspektywy poprzez usytuowanie jej kontekście transnarodowym oraz umiejętne wykorzystanie kategorii estetyki modernistycznej w badaniach nad kinem polskim, pozwalające na szersze spojrzenie na procesy historycznofilmowe zachodzące w polskiej kinematografii, wyjście poza lokalne uwarunkowania, włączenie w ogólną tendencję badań interdyscyplinarnych, jak dominuje we współczesnej humanistyce. Autor proponuje przemyślenie na nowo kategorii modernizmu, dostrzeżenie w nim – po pierwsze – artystycznego i filozoficznego wyrazu nowoczesności, po drugie – systemu narracyjnostylistycznego stojącego w opozycji do modelu kina klasycznego i po trzecie – zjawiska społeczno-ekonomicznego. Historia polskiego kina jest dla Miłosza Stelmach opowieścią, w której można odkryć różne aspekty modernistycznych praktyk, zarówno w dziełach znanych, jak również w tych zapomnianych lub pomijanych w badaniach filmoznawczych. Odwołując się do koncepcji „późnego stylu” Edwarda W. Saida – obecnego u twórców „idących pod prąd”, żyjących w „zwichniętym czasie”, będących w sporze ze światem i sztuką – autor skupia się na rysach, pęknięciach i niedopowiedzeniach, zwraca uwagę na rozczłonkowaną narrację i antyrealistycznych charakter dzieł filmowych, które wpisują się z zjawisko określane przez krytyków mianem „wyobraźni apokaliptycznej”, a które odnajdujemy w twórczości Wojciecha Jerzego Hasa, Tadeusza Konwickiego Andrzeja Żuławskiego, Piotra Szulkina.
Nominacje w zakresie teatrologii:
Marta Bryś, Doświadczenie postpamięci w teatrze (Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2020)
Książka Marty Bryś to rzadki w polskiej humanistyce przypadek monografii, której wartość naukowa i popularyzatorska jest równie duża w kraju, co poza jego granicami (trwają negocjacje w sprawie opublikowania tej pozycji w języku angielskim).
Polski czytelnik otrzymuje pogłębioną, wyczerpującą, niezwykle kompetentną syntezę najważniejszych teorii dotyczących pamięci kulturowej oraz świetną metodologicznie, kunsztownie przeprowadzoną (spektakle połączone są w pary na zasadzie oświetlających się wzajemnie luster) demonstrację tego, jak efektywnie stosować teorie pamięci i postpamięci do analizy dramaturgii spektakli oraz relacji widownia-scena.
Czytelnik otrzymuje wyczerpujące analizy ośmiu fundamentalnych dla historii polskiego teatru przedstawień (po dwa spektakle w reżyserii Tadeusza Kantora, Jerzego Grzegorzewskiego, Krzysztofa Warlikowskiego oraz duetu Monika Strzępka-Paweł Demirski), które z jednej strony stanowią znakomitą syntezę ostatnich czterdziestu lat na krajowych scenach, z drugiej strony zaś odpowiadają na istotne pytania zadawane w odniesieniu do polskiego teatru.
Kwestia tego, w jaki sposób nasi artyści przepracowują w swojej twórczości kwestie historii, pamięci i postpamięci (zwłaszcza Zagłady) jest tym, co sprawia, że skrajnie „polskie” przedstawienia (takie jak spektakle Kantora czy Warlikowskiego) okazują się równocześnie najbardziej „światowymi”, uniwersalnymi propozycjami. Monografia Marty Bryś pozwala zrozumieć, dlaczego tak się dzieje.
Katarzyna Chiżyńska, Jadwiga Czerwińska, Małgorzata Budzowska, Starożytny teatr i dramat w świetle pism scholiastów. Leksykon (Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2020)
Publikacja ta ma charakter unikatowy, w skali nie tylko polskiej, gdyż po raz pierwszy podjęto próbę zaprezentowania historii teatru i dramatu starożytnego z perspektywy komentarzy starożytnych i bizantyjskich scholiastów. Zagadnienia teatru stanowiły do tej pory co najwyżej jedynie część monografii poświęconych scholiom. Zakres materiału zbadanego podczas przygotowywania tej książki obejmuje greckie i łacińskie zbiory scholiów oraz inne prace komentatorskie, dotyczące starożytnego teatru i dramatu. W podtytule książki znajduje się wprawdzie określenie leksykon, co oznacza kompleksowy przewodnik po teatralnym świecie starożytności. Książka przyjmuje postać monografii, której kolejnych dwadzieścia jeden rozdziałów kumuluje i objaśnia wiedzę płynącą ze scholiów na temat m.in. aktora, chóru, dramatu, jego składników ilościowych i jakościowych, teatru i publiczności.
Odwołując się do opinii najwybitniejszego polskiego badacza i znawcy teatrów antycznych, profesora Mirosława Kocura, warto podkreślić walory tej publikacji: „Autorki przywróciły realny wymiar naszej wiedzy o teatrze antycznym. Teorię dramatu, zainicjowaną przez Poetykę Arystotelesa, uporządkowały i wzbogaciły o bezcenne informacje na temat inscenizacji, przez Stagirytę zignorowane. W toku wieloletnich, żmudnych studiów archiwalnych udało się zebrać unikalną kolekcję świadectw, w Polsce mało znanych. Wszystkie scholia autorki publikują w oryginalnej grece i polskim przekładzie. To dziś standard światowy, u nas wciąż rzadko praktykowany”.
Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku (Warszawa: Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, 2020)
Trzytomowa monografia wieloautorska pod redakcją Doroty Buchwald i Dariusza Kosińskiego powstała przy udziale badaczek i badaczy z kilku ośrodków, reprezentujących różne subdyscypliny i stosujących odmienne metodologie, a także praktykującego scenografię Roberta Rumasa. Od czasu trzytomowej Polskiej plastyki teatralnej Zenobiusza Strzeleckiego (1963) jest to – po blisko sześćdziesięciu latach - najważniejsza publikacja naukowa z tego zakresu, nie tylko aktualizująca stan wiedzy do roku 2020, ale wprowadzająca wiele istotnych przewartościowań historyczno-teatralnych, terminologicznych redefinicji i metodologicznych innowacji. Ogromny materiał ilustracyjny jest we wszystkich trzech tomach ściśle powiązany z autorską narracją. Tom 1 Od dekoracji do konstrukcji przedstawia dzieje scenografii teatralnej od Wyspiańskiego do roku 1939, ze szczególnym uwzględnieniem dokonań Reduty oraz dwóch modeli scenografii awangardowej – konstruktywistycznego i performatywnego. Tom 2 W labiryncie przestrzeni i obrazów w pierwszej części przynosi kontynuację dziejów scenografii teatralnej w latach 1945-2020, a w części drugiej „Sceny życia publicznego” autorzy poszerzają pole zainteresowań badawczych o performanse w otwartej przestrzeni publicznej, uzasadniają teoretycznie koncepcję scenografii społecznej, prezentują rozbudowane studia przypadków: scenografię wielkich narodowych pogrzebów i mszy pielgrzymkowych Jana Pawła II. Tom 3 Wystawianie zawiera pełną komentowaną dokumentację wystawy Zmiana ustawienia w Galerii Narodowej Zachęta (październik 2019 – styczeń 2020), poprzedzoną historyczno-metodologicznym artykułem o
wystawach scenografii jako narzędziach diagnostycznych.
Regulamin konkursu o Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk za wybitne osiągnięcia naukowe z zakresu nauk o sztuce
- Szczegóły
Regulamin konkursu o Nagrody Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk
za wybitne osiągnięcia naukowe z zakresu nauk o sztuce
uchwalony na posiedzeniu Komitetu Nauk o Sztuce w dniu 16 marca 2018 roku,
zatwierdzony przez Prezesa PAN w dniu 30 września 2019 roku
§ 1
1. Nagrody przyznawane są w wyniku postępowania konkursowego organizowanego przez Komitet Nauk o sztuce PAN (zwany dalej „Komitetem”).
2. Nagrody Komitetu są przyznawane za monografie w zakresie historii sztuki, muzykologii, teatrologii i filmoznawstwa, opublikowane w roku poprzedzającym przyznanie nagrody.
3. W każdym zakresie, o którym mowa w punkcie 2., przyznawana jest jedna nagroda.
4. Nagroda ma charakter honorowy i przyjmuje postać dyplomu za wybitne osiągnięcie naukowe.
§ 2
5. Uprawnionymi do zgłaszania kandydatur do nagrody są członkowie Komitetu oraz instytucje naukowe (katedry, instytuty i wydziały uczelni, instytuty PAN, samodzielne instytucje prowadzące działalność naukową). Zarówno członek Komitetu, jak instytucja mogą zgłosić tylko jedną monografię w danym zakresie.
6. Spośród wszystkich zgłoszeń w danym zakresie członkowie Prezydium po zasięgnięciu opinii członków Komitetu, reprezentujących ten zakres, wybierają nie więcej niż 3 monografie, które będą nominowane do nagrody w tym zakresie.
7. Członkowie Prezydium Komitetu przygotowują uzasadnienie nominacji, które przedstawiają wszystkim członkom Komitetu.
8. Informacja o nominowanych w konkursie monografiach zostaje ogłoszona na stronie internetowej Komitetu.
§ 3
1. O przyznaniu nagród decydują członkowie Komitetu w wyniku głosowania w trakcie posiedzenia Komitetu.
2. Jeśli dwie lub trzy monografie w danym zakresie uzyskają równą liczbę głosów, nagroda zostaje przyznana ex aequo.
3. Jeżeli zostanie zgłoszona monografia członka Komitetu, nie może brać on udziału w wyborze nominowanych monografii oraz głosowaniu za przyznaniem nagrody, chyba że oświadczy o wycofaniu monografii z listy zgłoszonych.
§ 4
1. Zgłoszenia do konkursu są przyjmowane przez sekretarza Komitetu do 31 maja 2022 roku.
2. Zgłoszenia winny zawierać:
a. rekomendację z krótkim uzasadnieniem (do ok. 1800 znaków ze spacjami), przygotowaną przez zgłaszającego
b. egzemplarz monografii w wersji elektronicznej (pdf, mobi i epub) lub w razie trudności z jego uzyskaniem w wersji drukowanej.
3. Wyniki konkursu o Nagrody Komitetu zostają ogłoszone nie później niż do 30 listopada danego roku na posiedzeniu Komitetu i na stronie internetowej Komitetu.