Komitet Nauk o Sztuce

Krzysztof Loska – profesor zwyczajny w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego, prodziekan Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej, członek Rady Doskonałości Naukowej, przewodniczący Komitetu Nauk o Sztuce PAN, prezes krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami, redaktor naczelny serii wydawniczej „Horyzonty kina” (Universitas). Prowadzi badania z zakresu historii filmu – ze szczególnym uwzględnieniem kinematografii azjatyckich – postkolonializmu i kulturowych uwarunkowań tekstów filmowych. Kierował czterema projektami badawczymi finansowanymi ze środków KBN, MNiSW i NCN. Autor 170 artykułów naukowych oraz 13 monografii, m.in. „Dziedzictwo McLuhana – między nowoczesnością a ponowoczesnością” (2001), „Hitchcock: autor wśród gatunków” (2002), „David Cronenberg: rozpad ciała, rozpad gatunku” (2003, wspólnie z Andrzejem Pitrusem), „Tożsamość i media. O filmach Atoma Egoyana” (2006), „Poetyka filmu japońskiego” (2009), „Kenji Mizoguchiego i wyobraźnia melodramatyczna” (2012), „Nowy film japoński” (2013), „Mistrzowie kina japońskiego” (2015), „Postkolonialna Europa: etnoobrazy współczesnego kina” (2016), „W cieniu Imperium Wschodzącego Słońca” (2022).

Wojciech Bałus – ur. 1961, historyk sztuki; studiował też filozofię. Profesor w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią i historią sztuki XIX-XXI wieku, związkami sztuki z filozofią, antropologią kulturową i literaturoznawstwem. W ramach międzynarodowej organizacji Corpus Vitrearum prowadzi badania nad polską sztuką witrażową XIX i XX wieku i pełni funkcję Przewodniczącego Polskiego Komitetu Narodowego Corpus Vitrearum. Członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności. Członek Academia Europea i AICA. Autor książek: Mundus melancholicus. Melancholiczny świat w zwierciadle sztuki (1996), Malarstwo sakralne (2001), Figury losu (2002), Krakau zwischen Traditionen und Wegen in die Moderne. Zur Geschichte der Architektur und der öffentlichen Grünanlagen im 19. Jahrhundert (2003), Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX: część pierwsza (współautor, 2004), Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX: część druga. Matejko i Wyspiański (2007) i Gotyk bez Boga? W kręgu znaczeń symbolicznych architektury sakralnej XIX wieku (Monografie FNP, 2011 – wersja niemiecka: 2016), Efekt widzialności. O swoistości widzenia obrazów, granicach ich odczytywania i antropologicznych aspektach sztuki (2013), Tadeusz Kantor 1947. Nowoczesne doświadczenie z nauką, sztuką i Paryżem w tle (2021), Rzeczywistość wyabstrahowana oraz inne szkice z dziejów obrazu i teorii sztuki (2024).

Dr hab. Paweł Gancarczyk, muzykolog, profesor Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Jest kierownikiem Zakładu Muzykologii IS PAN, redaktorem naczelnym kwartalnika „Muzyka” i wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 2020 r. został wybrany na członka europejskiej akademii naukowej Academia Europaea oraz członka Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Autor licznych prac z zakresu historii muzyki średniowiecza i wczesnej nowożytności. Wśród nich znajdują się m.in. książki: Muzyka wobec rewolucji druku. Przemiany w kulturze muzycznej XVI wieku (Toruń 2011, francuska wersja tej monografii otrzymała Prix des Muses w 2016 r.) oraz Petrus Wilhelmi de Grudencz i muzyka Europy Środkowej XV wieku (Warszawa 2021, otrzymała nagrodę Komitetu Nauk o Sztuce PAN w 2022 r.). Uczestniczy w wielu inicjatywach i projektach międzynarodowych, m.in. był głównym wykonawcą projektu „Sound Memories. The Musical Past in Late Medieval and Early Modern Europe” w ramach programu Humanities in the European Research Area (HERA). Jako profesor wizytujący prowadził ostatnio badania i wykłady na Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji (2022/2023) oraz na uniwersytecie w Leuven (2024).

Ewa Partyga jest teatrolożką, profesorką Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego (teatrologia) i Uniwersytetu w Bergen (m.in. historia sztuki). Zajmuje się kulturową historią dramatu i teatru XIX, XX i XXI wieku w perspektywie współczesnej komparatystyki, ze szczególnym uwzględnieniem kultury skandynawskiej. Opublikowała trzy monografie autorskie: Chór dramatyczny w poszukiwaniu tożsamości teatralnej, Kraków 2004; Wiek XIX. Przedstawienia, Warszawa 2016; Ibsenowskie konstelacje. Ćwiczenia w patrzeniu i czytaniu, Warszawa 2016 (Nagroda Polskiej Sekcji International Theatre Institute 2018). Współredagowała siedem tomów zbiorowych, ogłosiła kilkadziesiąt artykułów naukowych. W latach 2010-2018 była redaktorką naukową serii Studia Komparatystyczne Instytutu Sztuki PAN. Teatr. Sztuka. Kultura, a latach 2020-2023 – redaktorką naczelną „Pamiętnika Teatralnego”. Tłumaczy także literaturę (zwłaszcza dramatyczną) między innymi z języka norweskiego.

Prof. dr hab. Małgorzata Omilanowska-Kiljańczyk jest historyczką sztuki, profesorką w Instytucie Sztuki PAN, dyrektorką Zamku Królewskiego w Warszawie. Specjalizuje się w problemach architektury XIX-XXI w. i problematyką ochrony zabytków. Jest autorką ponad setki artykułów naukowych i kilkunastu książek, m.in. Marian Lalewicz. Architekt petersbursko-warszawski (2023) Pałac Staszica (2022), Budowanie nad Bałtykiem (2017), Kreacja-Konstrukcja-Rekonstrukcja (2016). Laureatka wielu nagród naukowych, m.in. Klio i „Przeglądu Wschodniego”.

Ewelina Twardoch-Raś – adiunktka w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka licznych artykułów naukowych (w tym w „Tekstach Drugich”, „Humanities”), redaktorka książek zbiorowych, autorka monografii Sztuka biometryczna w perspektywie filozofii post- i transhumanizmu. W stronę estetyki postafektywnej, za którą otrzymała główną nagrodę Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami. Uczestniczyła w licznych naukowych konferencjach polskich i zagranicznych, jest sekretarzem Nauk o Sztuce PAN, a także zastępczynią redaktor naczelnej „Przeglądu Kulturoznawczego”. W latach 2015–2020 prowadziła indywidualny grant przyznany przez NCN. Jest tłumaczką z języka niemieckiego. Naukowo zajmuje się sztuką nowych mediów, filozofią, literaturą i współczesnym kinem.

Łucja Demby

Profesor uczelni w Katedrze Teorii i Antropologii Filmu, dyrektor Instytutu Sztuk Audiowizualnych UJ. Doktorat (pod kierunkiem prof. Alicji Helman) z zakresu francuskiej teorii filmu (Poza rzeczywistością. Spór o wrażenie realności w historii francuskiej myśli filmowej). Stopień doktora habilitowanego uzyskała w oparciu o rozprawę, będącą pierwszą w Polsce i na świecie monografią naukową twórczości reżyserskiej Nikity Michałkowa (Harmonia świata. Twórczość filmowa Nikity Michałkowa).

 Laureatka nagrody na międzynarodowym konkursie im. Filippo Sacchi, organizowanym przez Sindacato Nazionale Giornalisti Cinematografici Italiani w Rzymie.

 Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami oraz Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego.

 W swoim dorobku posiada publikacje z zakresu teorii i analizy filmu, analizy spektakli teatralnych, a także tłumaczenia z języka francuskiego. W ostatnich latach jej zainteresowania badawcze mają charakter w znacznej mierze interdyscyplinarny, sytuując się na pograniczu filmu, teatru, muzyki i literatury. Interesuje się kulturą francuską.

Historyk sztuki, profesor uczelni w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, dziekan Wydziału Nauk o Sztuce tejże uczelni. Jego zainteresowania badawcze obejmują przede wszystkim historię kolekcjonerstwa europejskiego, a także wybrane zagadnienia z zakresu muzealnictwa oraz dziejów i teorii sztuki wieków XVI-XIX. Ostatnią monografię autorską poświęcił postaci i dziełu Atanazego Raczyńskiego (Wydawnictwo Naukowe UAM 2016 / Brill 2022). Głównym tematem obecnie prowadzonych studiów są praktyki antykwaryczne i kolekcjonerstwo pamiątek historycznych w Europie na przełomie wieków XVIII i XIX. Publikował w tomach zbiorowych i czasopismach specjalistycznych, w tym w „Journal of the History of Collections”, „Shakespeare Quarterly”, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes”.

Beata Bolesławska-Lewandowska, muzykolog, dr hab., profesor Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Autorka książek: Panufnik (PWM, Kraków 2001), Górecki. Portret w pamięci (PWM, Kraków 2013), Panufnik. Architekt emocji (PWM, Kraków 2014), The Life and Works of Andrzej Panufnik (1914–1991) (przekł. Richard Reisner, Ashgate, Farnham 2015), Mycielski. Szlachectwo zobowiązuje (PWM, Kraków 2017), The Symphony and Symphonic Thinking in Polish Music since 1956 (Routledge, Abingdon 2019), Górecki (PWM, Kraków 2023), Zygmunt Mycielski. Między muzyką a polityką (w druku, PWM, Kraków 2024), a także edytorka korespondencji Zygmunta Mycielskiego i Andrzeja Panufnika (IS PAN, Warszawa, t. 1 2016, t. 2 2018, t. 3 2021) oraz tomów pism Zygmunta Mycielskiego Znaki zapytania (PWM, Kraków 2022) i Pawła Hertza O muzyce (PIW, Warszawa 2022). Wraz z Jolantą Guzy-Pasiak jest inicjatorką i redaktor naczelną serii wydawniczej „Muzyka polska za granicą”, wydawanej przez Instytut Sztuki PAN (Warszawa, t. 1 2017, t. 2 2019, t. 3 2020, t. 4 2023). Autorka artykułów na tematy związane z polską muzyką współczesną, publikowanych w kraju i za granicą, a także tekstów na portalach internetowych, w programach koncertowych i książeczkach płytowych. Uczestniczka i organizatorka polskich i międzynarodowych konferencji muzykologicznych. Uhonorowana odznaką „Zasłużony dla kultury polskiej” (2007) oraz Nagrodą Honorową Związku Kompozytorów Polskich (2015). Od 2015 przewodnicząca Zarządu Sekcji Muzykologów oraz członkini Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. W 2024 otrzymała nominację do Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii „Muzyka” „za kluczową rolę w doprowadzeniu do przekazania przez rodzinę Andrzeja Panufnika jego archiwum Gabinetowi Zbiorów Muzycznych Biblioteki UW, w tym w usystematyzowaniu, skatalogowaniu i opracowaniu cennego zbioru”.

Mikołaj Jazdon – dr hab. prof. UAM, filmoznawca. Pracuje w Instytucie Filmu, Mediówi Sztuk Audiowizualnych UAM. Zajmuje się teorią i historią filmu dokumentalnego, historiąpolskiego filmu oraz twórczością Krzysztofa Kieślowskiego. Autor książek Dokumenty
Kieślowskiego (2002) i Kino dokumentalne Kazimierza Karabasza (2009), a takżeartykułów poświęconych filmowi dokumentalnemu. Redaktor tomu Polskie kino niezależne(2005), współredaktor tomów Zobaczyć siebie. Polski film dokumentalny przełomu wieków (2011), Pogranicza dokumentu (2012), Kieślowski Revisited (and Re-watched), numeru monograficznego „IMAGES” (2018, nr 33). Współautor opracowań do wirtualnego spacerownika tropem miejsc związanych z realizacją Dekalogu Krzysztofa Kieślowskiego (mapadekalogu.pl). Współautor książki Kieślowski. Od „Bez końca” do końca (2021), będącej zapisem jego rozmów z Krzysztofem Piesiewiczem. Autor opracowań do albumów z filmami DVD z serii Polska Szkoła Dokumentu. Współautor scenariuszy telewizyjnej serii Sztuka dokumentu (2008).

ur. 09.11.1953; 1977 – mgr filologii polskiej ze specjalnością filmoznawczą w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, 1982 – mgr filologii germańskiej w UŚ w Katowicach, 1984 doktorat w UŚ na podstawie pracy „Filmowy tekst i dyskurs. Zarys problematyki”, 1992 habilitacja w Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie działalności naukowej i rozprawy „Pochwała widzialności. Ze studiów nad niemiecką myślą filmową do roku 1933”, 1999 tytuł profesora nauk humanistycznych.

Od 1977 pracownik Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (Wydział Filologiczny, Wydział Radia i Telewizji, aktualnie Wydział Humanistyczny) – od pracownika inżynieryjno- technicznego, poprzez asystenta, adiunkta, profesora uczelnianego, do profesora tytularnego, Wydział Filologiczny; w l. 1979–1984 Wydział Radia i Telewizji (m.in. zastępca dyrektora Instytutu Reżyserii, Realizacji i Organizacji, kierownik Zakładu Wiedzy o Filmie Radiu i Telewizji, prodziekan ds studenckich). W l. 1994–2019 kierownik Zakładu – najpierw Historii i Teorii Filmu, potem Filmoznawstwa i Wiedzy o Mediach Instytutu Nauk o Kulturze (przez pewien czas Instytutu Nauk o Kulturze i Studiów Interdyscyplinarnych), w l. 1996–1997 prodziekan Wydziału Filologicznego ds. nauki (skrócona kadencja ze względu na zagraniczny wyjazd naukowy), równolegle w l. 1997–2003 pracownik naukowo-dydaktyczny Uniwersytetu Łódzkiego (Instytut Teorii Literatury, Teatru i Sztuk Audiowizualnych).

Główne zainteresowania naukowe: antropologia audiowizualności, kultury mediów, dzieje światowej myśli filmowej, historia kina niemieckiego, kino Kazimierza Kutza i Wima Wendersa, intermedialność współczesnej kultury. Autor 8 monografii i prawie 200 studiów i artykułów naukowych, redaktor naukowy 50 prac zbiorowych i antologii.

Zagraniczne pobyty naukowe: w latach 1989–1991 w Republice Federalnej Niemiec w ramach stypendium Fundacji im. Alexandra von Humboldta i Fundacji Volkswagena; 1996 w Holandii (profesor wizytujący Rijksuniversiteit w Utrechcie); 1998/1999 w Niemczech (profesura gościnna uniwersytetu w Konstancji); 2002 w Czechach (profesor wizytujący Uniwersytetu Masaryka w Brnie); 2005 w Chinach (profesor wizytujący Tongji University); wykłady na uczelniach w Niemczech, Austrii, Czechach, we Włoszech.

Wypromował 20 doktorów, był recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich, habilitacyjnych, wniosków profesorskich, oraz recenzentem w przewodach do tytułu doktora honoris causa UJ dla Romana Polańskiego (2000), Stevena Spielberga (2007) oraz Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi dla Michaela Hanekego (2013).

Od 2020 roku zasiada w Kapitule Nagrody im. Kazimierza Kutza, przyznawanej przez Teatr Śląski i Uniwersytet Śląski. Organizator wraz z zespołem pierwszego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego (2009) oraz pierwszego Zjazdu Filmoznawców i Medioznawców (2013); od 2006 członek, a od 2019 przewodniczący Rady Programowej Instytucji Filmowej „Silesia Film” w Katowicach;

Członek: od 1984 Deutsche Gesellschaft für Semiotik, od 1988 Gesellschaft für Film- und Fernsehwissenschaft, w l. 2004–2023 Komitet Nauk o Kulturze PAN (członek Prezydium w kadencji 2020–2023), w l. 2004–2007 nadto Komitet Nauk o Sztuce PAN (członek Prezydium), od 2024 Komitet Nauk o Sztuce PAN; 2004–2015 prezes Śląskiego Towarzystwa Filmowego, w l. 2005–2009 prezes Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, inicjator i współzałożyciel w 2015 i wiceprezes (nadal) Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami, w l. 2006–2014 redaktor naczelny kwartalnika „Kultura Współczesna”, od 2009 członek Rady Naukowej czasopisma „MEDIENwissenschaft”.

Inicjator oraz przewodniczący Rady Naukowej serii „Niemcy – Media – Kultura” Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. W. Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego (od 2011–nadal); inicjator oraz przewodniczący Rady Programowej serii „Biblioteka «Kultury Współczesnej»” Narodowego Centrum Kultury (2012–2017); inicjator i konsultant serii „Kultury Mediów” Oficyny Naukowej (od 2010 do zamknięcia serii w 2012).

Odznaka „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2013), Nagroda Prezydenta Katowic w Dziedzinie Kultury (2007), (2005), liczne nagrody JM Rektora Uniwersytetu Śląskiego za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne.

Tomasz Majewski – ur. 13 czerwca 1974 w Łodzi. Polski kulturoznawca i filmoznawca. Studiował w Instytucie Teorii Literatury, Teatru i Sztuk Audiowizualnych na Uniwersytecie Łódzkim. Profesor nadzwyczajny w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych UJ, wykładał m.in. w Szkole Filmowej w Łodzi, Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi oraz Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Współpracuje z Centralnym Gabinetem Edukacji Filmowej, organizującym Ogólnopolską Konferencję Filmoznawczą w Radziejowicach oraz Centrum Dialogu im. Marka Edelmana. Autor książek „Dialektyczne feerie. Szkoła frankfurcka i kultura popularna” (nagroda „Literatury na świecie” w 2012) oraz „Siła kształtująca. Eseje o geście i świadectwie” (2018).  Od 2017 roku Prezes Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego, od trzech kadencji członek Komitetu Nauk o Kulturze Polskiej Akademii Nauk , od 2024 r.  zasiada równolegle w Komitecie Nauk o Sztuce PAN, członek Komitetu Redakcyjnego serii „Nowa Humanistyka” wydawnictwa IBL oraz zespołu redakcyjnego kwartalnika „Kultura Współczesna”. Przewodniczący Rady Programowej Narodowego Centrum Kultury Filmowej w kadencji 2017-2019 oraz dwukrotnie kurator programu filmowego Festiwalu Czterech Kultur w Łodzi.  Pomysłodawca i współautor koncepcji wystawy „Zmiennokształtność”  w Muzeum Sztuki w Łodzi poświęconej twórczości S. Eisensteina.

Ryszard Kasperowicz – historyk sztuki, w latach 1992-2013 pracownik Instytutu Historii Sztuki KUL, od 2014 roku pracownik Instytutu Historii Sztuki UW (Katedra Teorii Sztuki). Absolwent historii sztuki KUL; doktorat przygotowany pod kierunkiem Prof. Elżbiety Wolickiej-Wolszleger (1992), habilitacja w 2006 roku, tytuł profesora w 2013 roku. Dwukrotny laureat Konkursu im ks. prof. Szczęsnego Dettloffa (Stowarzyszenie Historyków Sztuki) oraz nagrody Fundacji im. ks. Janusza Pasierba. Nominowany do Nagrody im. Jana Długosza. Członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki oraz Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Od 2014 roku redaktor naczelny „Rocznika Historii Sztuki”. Współredaktor serii „Dzieje myśli o sztuce. Biblioteka klasyków”. Zajmuje się m.in. dziejami historii sztuki, problemami estetyki i teorii sztuki XVIII-XIX wieku; opublikował m.in. Berenson i mistrzowie odrodzenia. Przyczynek do postawy estetycznej Bernarda Berensona, Kraków 2001; Zweite, ideale Schöpfung. Sztuka w myśleniu historycznym Jacoba Burckhardta, Lublin 2004; Figury zbawienia? Idea „religii sztuki” w wybranych koncepcjach artystycznych XIX stulecia, Lublin 2010; także przekłady i opracowania tekstów A. Warburga, listów J. J. Winckelmanna, wykładów o sztuce i listów Jacoba Burckhardta, tekstów Aloisa Riegla; ostatnio wydał: Aby Warburg, Od Florencji do Nowego Meksyku. Pisma z historii sztuki i kultury, wstępem opatrzył i przekłady przejrzał R. Kasperowicz, Gdańsk 2019; Aby Warburg. Panorama recepcji, wybrał, wstępem opatrzył, przekłady przejrzał R. Kasperowicz, Gdańsk 2020; Aby Warburg, Początek drogi. Na podstawie edycji krytycznej U. Pfisterera i H. Ch. Hönesa opr. i wstępem poprzedził R. Kasperowicz, Gdańsk 2023.

Konrad Klejsa – profesor Uniwersytetu Łódzkiego w Katedrze Filmu i Mediów Audiowizualnych. W latach 2012-2023 wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi; w latach 2007-2009 profesor DAAD na Uniwersytecie w Tybindze. Obszary zainteresowań: rozpowszechnianie filmów w kinach, telewizji i w internecie; europejskie i amerykańskie kino autorskie w II poł. XX wieku; konteksty instytucjonalne kina polskiego; polsko-niemieckie kontakty filmowe; badanie widowni filmowej; teoria scenariopisarstwa i script-doctoring. Autor lub współautor książek: Rozpowszechnianie filmów w Polsce Ludowej w latach 1944-1956 (2022), Pamięć lat nazizmu w kinie niemieckim lat 1946-1965 (2015), Filmowe oblicza kontestacji. Kino Stanów Zjednoczonych i Europy Zachodniej wobec kultury protestu (2008). Kierownik projektów badawczych: „Rozpowszechnianie filmów w Polsce Ludowej” (NCN); „Współczesna Łódź filmowa” (NCN), „Pamięć lat nazizmu w kinie niemieckim” (MNiSW). W latach 2020-2023 – członek Rady Doskonałości Naukowej; w latach 2013-2018 – członek Komitetu Ewaluacji Jednostek Naukowych; od 2016 – członek Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Laureat stypendiów: Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców (2009), „Zostańcie z nami!” Fundacji tygodnika „Polityka” (2008) oraz „Start” Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (2006). Email: konrad.klejsa@uni.lodz.pl.

Andrzej Betlej (ur. 1971) jest profesorem nauk humanistycznych, w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyrektorem Zamku Królewskiego na Wawelu. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się przede wszystkim na sztuce nowożytnej, a zwłaszcza na architekturze i rzeźbie na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej, zagadnieniach mecenatu artystycznego magnaterii i oddziaływania wzorów graficznych. Był stypendystą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2002; w Zentralinstitute für Kunstgeschichte w Monachium), Fundacji Kościuszkowskiej (2003, w The Getty Research Institute w Los Angeles), wielokrotnie Fundacji z Brzezia Lanckorońskich, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Departamentu Stanu USA (w ramach The International Visitor Leadership Program). Dwukrotnie otrzymał granty badawcze Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Jest autorem ponad 200 publikacji artykułów i książek (w tym Deo Sibi Posteritati. Jabłonowscy a sztuka w XVIII wieku), redaktorem wielu publikacji zbiorowych i serii wydawniczych: Sztuka kresów wschodnich (t. 4–8, 1994–2023), Materiały do dziejów sztuki i kultury XVII i XVIII wieku (t. 1–9, 2016-2024) oraz książek Zapomniane dziedzictwo: zbiór odlewów gipsowych Uniwersytetu Jagiellońskiego (Kraków 2019); Kościoły i klasztory rzymskokatolickie na terenie dawnego województwa bełskiego, (t. 1–2, Kraków 2021). Jest członkiem Komisji Historii Sztuki i Komisji Wschodnioeuropejskiej Polskiej Akademii Umiejętności, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym. Otrzymał nagrody im. ks. prof. Szczęsnego Dettloffa oraz  im. prof. Jerzego Łozińskiego przyznawane przez Stowarzyszenie Historyków Sztuki. Został odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderu „Za zasługi dla Litwy”.

Prof. dr hab. Remigiusz Pośpiech – profesor nauk humanistycznych, muzykolog, dyrektor Instytutu Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego (od 2020).

            Członek Komitetu Nauk o Sztuce PAN (od 2016), Rady Programowej ministerialnego projektu Dziedzictwo Muzyki Polskiej (od 2017) oraz Rady Programowej Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca (od 2021), a także zagranicznych i krajowych organizacji naukowych.

            Przewodniczący Zespołu Naukowo-Redakcyjnego Jasnogórskich Muzykaliów powołanego przez Generała Zakonu OO. Paulinów (od 2003) oraz Komitetu Redakcyjnego Dzieł Stanisława Moniuszki przy Polskim Wydawnictwie Muzycznym (od 2017).

            Inicjator i redaktor naczelny serii źródłowej Musica Claromontana i serii naukowych: Musica Claromontana – Studia oraz Thesaurus Musicorum Silesiae, współzałożyciel oraz zastępca redaktora naczelnego i redaktor działu muzycznego periodyku „Liturgia Sacra. Liturgia – Musica – Ars”.

            W badaniach naukowych koncentruje się na muzyce polskiej XVII-XIX wieku (głównie twórczości religijnej), dziejach kultury muzycznej Śląska oraz problematyce muzyki liturgicznej po Soborze Watykańskim II. Jest autorem ponad 300 publikacji, w tym dwóch monografii (Bożonarodzeniowa muzyka na Jasnej Górze w XVIII i XIX wieku, Opole 2000 oraz Muzyka wielogłosowa w celebracji eucharystycznej na Śląsku w XVII i XVIII wieku, Opole 2004) oraz edycji źródłowych (dzieła Marcina Józefa Żebrowskiego, Józefa Elsnera i Stanisława Moniuszki).

.

dr hab. Arkadiusz Lewicki, prof. UWr. Autor książek: Sztuczne świat. Postmodernizm w filmie fabularnym; Od House’a do Shreka. Serialowość w kulturze popularnej – poświęconych współczesnej kulturze audiowizualnej oraz książki: Seks i Dziesiąta Muza. Erotyzm, relacje intymne i wzorce genderowe w kinie przedkodeksowym (1894-1934). Współredaktor 12 tomów zbiorowych, autor 70 artykułów z zakresu filmu, mediów, kultury współczesnej i komunikacji międzykulturowej.

Od 01.09.2024 r. prorektor ds. finansów i rozwoju Uniwersytetu Wrocławskiego. W kadencji 2020-2024 – dziekan Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Przewodniczący Rady Dyscypliny Nauk o Komunikacji Społecznej i Mediach Uniwersytetu Wrocławskiego. Prezes Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami.

Prof. dr hab. Katarzyna Mikocka-Rachubowa, historyk sztuki, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, profesor zwyczajny w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Przez kilkanaście lat redaktorka naczelna wydawanego przez Instytut Słownika artystów polskich i obcych w Polsce działających, następnie kierowniczka Zakładu Historii Sztuk Plastycznych i Pracowni Sztuki Dawnej w Instytucie. Należy do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym, International Society for Eighteenth Century Studies, także do Komitetu Nauk o Sztuce PAN (2020-2023, 2024-2027) i w latach 2013-2016 do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Zajmuje się historią rzeźby od XVI do XIX wieku, głównie rzeźbą włoską, a także sztuką i kulturą artystyczną drugiej połowy XVIII i początków XIX wieku. Autorka prawie pięciuset publikacji: książek – m.in. dwutomowych monografii: Canova, jego krąg i Polacy (2001), André Le Brun „pierwszy rzeźbiarz” króla Stanisława Augusta (2010), Rzeźba włoska w Polsce około 1770-1830 (2016) oraz Antonio Canova and his Polish Clientele (2021), rozpraw i artykułów publikowanych w Polsce i we Włoszech, np. Canova ed i committenti polacchi („Neoclassico”, 2003), La scultura romana in Polonia tra tardo Settecento e primo Ottocento (w: Roma fuori di Roma, 2012), Rome and Sculpture in Poland in the Reign of King Stanislaus Augustus (w: Poland and Artistic Culture of Western Europe, 2014), Le ispirazioni di André Le Brun, „primo scultore” del re Stanislao Augusto („Studi Neoclassici”, 2016), I cenotafio degli ultimi Stuart (w: I Sobieski a Roma. La familia reale polacca nella Città Eterna, 2018); także recenzji, katalogów oraz licznych artykułów biograficznych i biogramów rzeźbiarzy w słownikach artystów (m.in. w Słowniku artystów polskich i w Allgemeines Künstlerlexikon).

Ur. 1962; profesor tytularny w Katedrze Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Członek Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk także w kadencji 2020-2024.

filmoznawczyni, pracuje na Uniwersytecie Jagiellońskim w Instytucie Sztuk Audiowizualnych. Zajmuje się problematyką tożsamości kulturowej oraz twórczością kobiet w kinie, fotografii i sztuce współczesnej. Wyrazem jej zainteresowań są publikacje: „W poszukiwaniu sposobu ekspresji. O filmach Jane Campion i Sally Potter” (2001), „Władczynie spojrzenia. Teoria filmu a praktyka reżyserek i artystek” (2010) oraz „Refleksje zza kamery. Reżyserki o kinie i formie filmowej” (2022). Ponadto autorka książek o Dereku Jaramanie, polskich debiutach filmowych lat 90. oraz kinie queer. W latach 2015-2018 Koordynatorka projektu badawczego Narodowego Centrum Nauki: „Pionierki z kamerą. Kobiety w kinie i fotografii w Galicji 1896-1945”. Jako stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w roku 2015 prowadziła badania, których efektem jest  monografia:  „Modernistyki o kinie. Kobiety w polskiej krytyce i publicystyce filmowej 1918-1939” (2016). Wraz z Moniką Talarczyk zredagowała tom „(Nie)widzialne kobiety kina” (2018), będący zbiorem tekstów poświęconych aktywności kobiet w filmie – w różnych rolach i funkcjach zawodowych. W ramach Akademii Filmu Awangardowego (Fundacja Okonakino, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Uniwersytet Warszawski) przygotowała wykłady oraz teksty opublikowane w tomie „Historie filmu awangardowego. Od dadaizmu do postinternetu” (2020, red. Gabriela Sitek, Łukasz Ronduda).

Od 2014 roku współpracuje z Centrum Historii Miejskiej Europy Środkowo-Wschodniej we Lwowie. Członkini Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego oraz Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami.

prof. dr hab. Piotr Zwierzchowski, filmoznawca i kulturoznawca, dziekan Wydziału Nauk o Kulturze Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego. Zajmuje się przede wszystkim historią kina polskiego ze szczególnym uwzględnieniem kontekstów decydujących o sensie filmowego przekazu. Opublikował takie książki, jak: Zapomniani bohaterowie. O bohaterach filmowych polskiego socrealizmu, Piękny sen pedagoga. Literackie i filmowe portrety świata edukacji, Pęknięty monolit. Konteksty polskiego kina socrealistycznego, Spektakl i ideologia. Szkice o filmowych wyobrażeniach śmierci heroicznej, Zezowate szczęście, Kino nowej pamięci. Obraz II wojny światowej w kinie polskim lat 60., Sąsiedzi. Film o bydgoskim wrześniu 1939 (współaut. Mariusz Guzek), Filmowe reprezentacje PZPR. Jest redaktorem dwóch serii wydawniczych: „Kino Polskie Wczoraj i Dziś” oraz „Polscy Krytycy Filmowi”. Przewodniczy Radzie Programowej Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami. Jest członkiem Komitetu Nauk o Sztuce i Komitetu Nauk o Kulturze Polskiej Akademii Nauk, jak również Sekcji Historii w Przestrzeni Publicznej Komitetu Nauk Historycznych PAN.

Ryszard W. Kluszczyński, profesor dr hab. nauk humanistycznych. Na Uniwersytecie Łódzkim kieruje Katedrą Nowych Mediów i Kultury Cyfrowej. Kierownik Transdyscyplinarnego Centrum Badań Artystyczno-Naukowych UŁ. Profesor w Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Zajmuje się problematyką sztuki nowych mediów oraz zagadnieniami cyberkultury, jak również teorią sztuki oraz jej najnowszymi tendencjami ze szczególnym zwróceniem uwagi na problematykę relacji między sztuką, nauką, technologią i polityką. Uprawia również krytykę sztuki.

Twórca wielu międzynarodowych wystaw i projektów artystycznych. W latach 1990-2001 kurator filmu, wideo i sztuk multimedialnych w Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdowski w Warszawie. Kurator Międzynarodowego Biennale Sztuki Współczesnej „Mediations”, Poznań 2010. Od 2011 roku dyrektor artystyczny międzynarodowego projektu Art & Science Meeting w Centrum Sztuki Współczesnej, Gdańsk.

Jest m.in. autorem bądź współautorem książek: Tsaibernetics: Transgenerational Cybernetic Art (2023); Towards a Non-Anthropocentric Ecology: Victoria Vesna and Art in the World of the Anthropocene (2020); Beyond Borders: Processed Body – Expanded Brain – Distributed Agency (2019); Wideo w sztukach wizualnych (2018); Augmenting the World. Masaki Fujihata and Hybrid Space-Time Art (2017); Human Traits. Patrick Tresset and the Art of Creative Machines(2016); Guy Ben-Ary: Nervoplastica. Bio-robotic Art and its Cultural Contexts (2016); Trajektorie obrazów. Strategie wizualne w sztuce współczesnej (2015); Meat, Metal & Code / Contestable Chimeras STELARC (2014); Robotic Art and Culture. Bill Vorn and His Hysterical Machines (2014); Ken Feingold: Figures of Speech (2014); Wonderful Life: Laurent Mignonneau and Christa Sommerer (2012); Crude Life: The Tissue Culture and Art Project – Oron Catts and Ionat Zurr(2012); Towards the Third Culture. The Co-Existence of Art Science and Technology (2011); Sztuka interaktywna. Od dzieła-instrumentu do interaktywnego spektaklu (2010) ); Społeczeństwo informacyjne. Cyberkultura. Sztuka multimediów(2001); Warsztat Formy Filmowej 1970-1977 (2000); Film – wideo – multimedia. Sztuka ruchomego obrazu w erze elektronicznej (1999); Obrazy na wolności. Studia z historii sztuk medialnych w Polsce (1998); Awangarda. Rozważania teoretyczne (1997); Film – sztuka Wielkiej Awangardy (1990).

Jako pierwszy zdefiniował w 1999 roku strategie artystów „sztuki krytycznej” jako „radykalną sztukę, zwłaszcza taką, która posiada charakter krytyczny nie tylko wobec standardów artystycznych, ale i wobec norm kulturowych i społecznych”.

Magdalena Dziadek – ur. w 1961 roku w Bielsku-Białej, ukończyła studia w zakresie teorii muzyki w Akademii Muzycznej w Katowicach (dyplom z wyróżnieniem, 1984). W 1991 roku obroniła w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie dysertację doktorską poświęconą warszawskiej krytyce muzycznej z lat 1810–1890. W 2004 roku zrealizowała tamże przewód habilitacyjny. Od 1992 roku prowadzi samodzielną działalność naukową, skupiając się na historii polskiej i środkowoeuropejskiej kultury muzycznej XIX i pierwszej połowy XX wieku. Opublikowała dwuczęściową monografię Polska krytyka muzyczna w latach 1890–1914, zbiór materiałów źródłowych dotyczących recepcji muzyki Chopina w Polsce w XIX wieku oraz w Polsce i w Niemczech w dwudziestoleciu międzywojennym, dwutomową monografię dziejów warszawskiego uniwersytetu muzycznego, nadto kilka innych książek poświęconych historii polskiej kultury muzycznej (ostatnio popularną monografię Podróż przez dźwięki. Śladami Stanisława Moniuszki, będącej efektem podjęcia, wspólnie z prof. Radosławem Okulicz-Kozarynem, prac nad nową, kompletną edycją korespondencji tego kompozytora). Jest profesorem w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obecnie pełni funkcję dyrektora Instytutu.

Urodzony w 1962 roku we Wrocławiu. Ukończył studia magisterskie na Wydziale Wiedzy o Teatrze PWST w Warszawie (1985) i w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego (1990). W 1992 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych (Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego), w 2007 – habilitację (Instytut Sztuki PAN), w 2018 – tytuł profesora nauk humanistycznych.

Pracował w redakcjach miesięczników „Teatr” (1990–1992) i „Dialog” (1992–1995). W latach 1996–1999 sprawował kierownictwo literackie Teatru Ateneum w Warszawie. Od 1994 roku jest wykładowcą Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie (prorektor w kadencji 1999–2002), od 2003 roku – kierownikiem literackim Teatru Narodowego.

W latach 1998–2007 był członkiem zarządu European League of Institutes of the Arts (2000–2004 – członek Komitetu Wykonawczego). 2004–2007 przewodniczył Zespołowi Kierowniczemu Socrates Thematic Network Inter}Artes.

Autor książek: Siedem bytów teatralnych (1994), Reguła Nibelunga (2004), Teatralne doświadczenie Wilhelma Meistra (2014), Przeżyć na scenie (2015), Zjadanie psów (2019), An Actor Survives (2024); sztuki teatralnej Nauka o barwach (wyst. Teatr TVP, 1999). Opublikował też liczne artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych oraz przekłady książek Richarda Schechnera (Przyszłość rytuału, 2000; Performatyka. Wstęp, 2006), Jona McKenziego (Performuj albo…, 2011) i Marii Shevtsovej (wspólnie z Edytą Kubikowską Stanisławski na nowo, 2023), poematów Roberta Browninga (Kaliban o Setebosie, Śmierć na pustyni, „Znak” 1990) i Samuela Coleridge’a (Rymy o starodawnym żeglarzu, 2024), dramatu Toma Murphy’ego Bailegangaire („Dialog” 2007). Wspólnie z Magdaleną Raszewską zredagował Dzieje Teatru Narodowego wydane w 250 rocznicę jego powstania(7 tomów, 2015). Jest członkiem rad redakcyjnych czasopism: „Performer”, „Stanislavski Studies” i „New Theatre Quarterly”.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2002), brązowym medalem Gloria Artis (2012) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2015).

Iwona Lindstedt – muzykolog, profesor nauk humanistycznych związana z Instytutem Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie od 2020 roku pełni funkcję dyrektora. Jest członkinią Rady Doskonałości Naukowej, redaktor naczelną „Polskiego Rocznika Muzykologicznego” oraz członkinią Rady Doradczej serii książkowej „Musical Cultures of the Twentieth Century” (Routledge). Autorka książek: Dodekafonia i serializm w twórczości kompozytorów polskich XX wieku (2001), Sonorystyka w twórczości kompozytorów polskich XX wieku (2010), „Piszę tylko muzykę”. Kazimierz Serocki (2022), edycji źródłowo-krytycznej pism tego kompozytora (2022) oraz licznych artykułów naukowych. Zajmuje się także popularyzacją wiedzy o muzyce, w szczególności o współczesnej polskiej twórczości kompozytorskiej, za co otrzymała Nagrodę Honorową Związku Kompozytorów Polskich (2014).

Historyczka sztuki, kieruje Katedrą Teorii Sztuki w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Główne obszary jej zainteresowań badawczych to historia i filozofia architektury, historia wystaw artystycznych, metodologia historii sztuki oraz współczesna kultura wizualna. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego i University of Cambridge (Faculty of Architecture and History of Art, PhD 1999, MPhil 1996). Autorka monografii: Grunt i horyzont: Interpretacje nowoczesnej architektury i sztuki (2020), Gry sztuki z architekturą. Nowoczesne powinowactwa i współczesne integracje(2013), Aporie architektury (2012), Writing on Fragments: Philosophy, Architecture, and the Horizons of Modernity (2009). Inicjatorka i redaktorka naukowa serii Archiwum Zachęty (2014–2021) poświęconej historii wystaw organizowanych przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych; kierowała projektem badawczym w ramach NPRH. Publikowała m.in. w serii Ashgate Studies in Architecture i „The Journal of Architecture”. Kuratorka wystawy Jarosław Kozakiewicz. Transfer w Pawilonie Polonia, w ramach 10. Międzynarodowej Wystawy Architektury w Wenecji (2006).

Prof. dr hab. Marek Walczak, kierownik Zakładu Historii Sztuki Średniowiecznej i Bizantyjskiej w Instytucie Historii Sztuki UJ. Zajmuje się sztuką gotycką, a w szczególności ikonografią hagiograficzną, nekropolią królewską w katedrze na Wawelu, zespołem klasztornym dominikanów w Krakowie, czy ikonografią biskupów Krakowa. Interesuje go także sztuka nowożytna, a w szczególności zagadnienie „długiego trwania”, czy problematyka pamięci historycznej. Kurator wystaw „Mistrz i Katarzyna: Hans von Kulmbach i jego dzieła dla Krakowa” (w Muzeum Narodowym w Krakowie, 2018) oraz „Jacob Mertens i malarstwo krakowskie około roku 1600” (na Zamku Królewskim na Wawelu, 2023), autor scenariusza i kurator ekspozycji stałej w Muzeum Dominikanów w krakowskim konwencie Trójcy Świętej.

Autor bądź współautor sześciu monografii książkowych i ponad 200 publikacji w recenzowanych wydawnictwach, w tym w renomowanych periodykach, takich jak „Biuletyn Historii Sztuki”, „Rocznik Historii Sztuki”, „Folia Historiae Artium”, „Modus. Prace z Historii Sztuki”, „Rocznik Krakowski”, „Studia Waweliana”, „Studia Źródłoznawcze”, „Acta Historiae Artis Slovenicae”, „Ars”, „Artibus et Historiae”, „Perspective”, „Ročenka Slovenskej Národnej Galérie v Bratislave” „Umĕní”, „Source. Notes in the History of Art”, czy „Viator”. W 2012 r. obmyślił i powołał do życia wspólnie z Wydawnictwem Towarzystwa Naukowego Societas Vistulana serię publikacji poświęconych sztuce dawnej, w której ukazało się dotąd 14 książek. Organizator wielu konferencji naukowych, w tym międzynarodowych.

Zajmuje się popularyzacją wiedzy o sztuce, np. w ramach wydawnictwa Tysiąc skarbów Krakowa, a także Kraków. Dzieje i sztuka Międzynarodowego Centrum Kultury w Krakowie. Jeden z redaktorów II wydania Encyklopedii Krakowa, przygotowywanego przez Bibliotekę Kraków.

Przewodniczący rady naukowej konsorcjum Międzyuczelnianego Centrum Badań Witrażowych (MCBW), wiceprezes Stowarzyszenia Historyków Sztuki, wiceprzewodniczący  Komisji Historii Sztuki Polskiej Akademii Umiejętności, członek Komitetu Nauk o Sztuce Polskiej Akademii Nauk, Narodowego Komitetu Historii Sztuki PAN, Społecznego Komitetu Odnowy Zabytów Krakowa, International Advisory Board Ústavu dějin umění Akademie Věd Českè Republiki, a także Rady Naukowej wydawnictwa Artefactum prowadzonego przez tą samą instytucję. Członek naukowy komitetów redakcyjnych periodyków naukowych: „Modus. Prace z Historii Sztuki”, „Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie”, „Studia Waweliana” i „Rocznik Krakowski”.

Specjalista w zakresie sztuki średniowiecznej. Zainteresowania badawcze koncentrują się na sztuce obszaru Europy Środkowej, a publikacje na zagadnieniach architektury i sztuk plastycznych na Śląsku w okresie późnego średniowiecza, ale obejmują również sztukę śląską od epoki baroku po wczesny XIX w. Opublikował m. in.: Rzeźba architektoniczna XIV wieku we Wrocławiu (1999), Italianizmy. Stu­dia nad recepcją gotyckiej sztuki włoskiej w rzeźbie środkowo-wschodniej Europy (2008), jak również blisko 300 artykułów i haseł katalogowych w periodykach i tomach zbiorowych polskich i zagranicznych (Czechy, Niemcy, Słowacja, Słowenia, Węgry) oraz współredagował kilka opracowań zbiorowych, m. in. Katedra wrocławska na przestrzeni tysiąclecia (2016), The Greek and Gothic Revivals in Europe 1750–1850 (2024). W latach 2012–2024 dyrektor Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, profesor gościnny w Institut für Kunstgeschichte – Universität Wien w semestrze letnim 2019. Członek Komitetu Nauk o Sztuce PAN od 2015 r.

Krzysztof Loska – profesor zwyczajny w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego, prodziekan Wydziału Zarządzania i Komunikacji Społecznej, członek Rady Doskonałości Naukowej, przewodniczący Komitetu Nauk o Sztuce PAN, prezes krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami, redaktor naczelny serii wydawniczej „Horyzonty kina” (Universitas). Prowadzi badania z zakresu historii filmu – ze szczególnym uwzględnieniem kinematografii azjatyckich – postkolonializmu i kulturowych uwarunkowań tekstów filmowych. Kierował czterema projektami badawczymi finansowanymi ze środków KBN, MNiSW i NCN. Autor 170 artykułów naukowych oraz 13 monografii, m.in. „Dziedzictwo McLuhana – między nowoczesnością a ponowoczesnością” (2001), „Hitchcock: autor wśród gatunków” (2002), „David Cronenberg: rozpad ciała, rozpad gatunku” (2003, wspólnie z Andrzejem Pitrusem), „Tożsamość i media. O filmach Atoma Egoyana” (2006), „Poetyka filmu japońskiego” (2009), „Kenji Mizoguchiego i wyobraźnia melodramatyczna” (2012), „Nowy film japoński” (2013), „Mistrzowie kina japońskiego” (2015), „Postkolonialna Europa: etnoobrazy współczesnego kina” (2016), „W cieniu Imperium Wschodzącego Słońca” (2022).

Wojciech Bałus – ur. 1961, historyk sztuki; studiował też filozofię. Profesor w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się teorią i historią sztuki XIX-XXI wieku, związkami sztuki z filozofią, antropologią kulturową i literaturoznawstwem. W ramach międzynarodowej organizacji Corpus Vitrearum prowadzi badania nad polską sztuką witrażową XIX i XX wieku i pełni funkcję Przewodniczącego Polskiego Komitetu Narodowego Corpus Vitrearum. Członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności. Członek Academia Europea i AICA. Autor książek: Mundus melancholicus. Melancholiczny świat w zwierciadle sztuki (1996), Malarstwo sakralne (2001), Figury losu (2002), Krakau zwischen Traditionen und Wegen in die Moderne. Zur Geschichte der Architektur und der öffentlichen Grünanlagen im 19. Jahrhundert (2003), Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX: część pierwsza (współautor, 2004), Sztuka sakralna Krakowa w wieku XIX: część druga. Matejko i Wyspiański (2007) i Gotyk bez Boga? W kręgu znaczeń symbolicznych architektury sakralnej XIX wieku (Monografie FNP, 2011 – wersja niemiecka: 2016), Efekt widzialności. O swoistości widzenia obrazów, granicach ich odczytywania i antropologicznych aspektach sztuki (2013), Tadeusz Kantor 1947. Nowoczesne doświadczenie z nauką, sztuką i Paryżem w tle (2021), Rzeczywistość wyabstrahowana oraz inne szkice z dziejów obrazu i teorii sztuki (2024).

.

Dr hab. Paweł Gancarczyk, muzykolog, profesor Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Jest kierownikiem Zakładu Muzykologii IS PAN, redaktorem naczelnym kwartalnika „Muzyka” i wiceprzewodniczącym Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 2020 r. został wybrany na członka europejskiej akademii naukowej Academia Europaea oraz członka Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Autor licznych prac z zakresu historii muzyki średniowiecza i wczesnej nowożytności. Wśród nich znajdują się m.in. książki: Muzyka wobec rewolucji druku. Przemiany w kulturze muzycznej XVI wieku (Toruń 2011, francuska wersja tej monografii otrzymała Prix des Muses w 2016 r.) oraz Petrus Wilhelmi de Grudencz i muzyka Europy Środkowej XV wieku (Warszawa 2021, otrzymała nagrodę Komitetu Nauk o Sztuce PAN w 2022 r.). Uczestniczy w wielu inicjatywach i projektach międzynarodowych, m.in. był głównym wykonawcą projektu „Sound Memories. The Musical Past in Late Medieval and Early Modern Europe” w ramach programu Humanities in the European Research Area (HERA). Jako profesor wizytujący prowadził ostatnio badania i wykłady na Uniwersytecie Jana Gutenberga w Moguncji (2022/2023) oraz na uniwersytecie w Leuven (2024).